Poštovani prof. Pašalicu! Vaša riječ se cijeni u javnom prostoru. Iz tog razloga, a naročito zbog važnosti teme, koja diktira i potrebu potpunijeg informisanja građana, molim vas da uz vas tekst pod naslovom „ Bez obzira na Dan srpskog jedinstva, distrikt ne obezbjeđuje kontinuitet RS“, objavite i sledeće.
U poglavlju IV Arbitražne odluke, koje se bavi Zaštitom relevantnih interesa, u paragrafu 51, piše: …..“ Šta više, iako će prema sadašnjoj odluci teritorijom oblasti Brčko upravljati vlada Distrikta, po principu samouprave, teritorija Republike Srpske zadržava kontinuitet koji je prikazan na Dejtonskim mapama“…Ili paragraf 52,istog poglavlja:….“ Šta više, pošto će veličina teritorije koja se dodaje Republici Srpskoj, u skladu sa principom kondominijuma biti veća od one koja se dodaje Federaciji, procenat teritorijalnog udjela Republike Srpske će se ovom Odlukom povećati“… ili paragraf 53:…“Stoga će željeni koridor ostati otvoren za sve legitimne potrebe, odnosno biće očuvan legitimni teritorijalni kontinuitet Republike Srpske“ .
Dakle, navedeni paragrafi Konačne odluke za Brčko, apsolutno potvrđuju moje riječi, koje ste vi, međutim, osporili. Ili ih niste čitali, što je manje vjerovatno, ili ste ih prosto svrstali u pravnu fikciju.
Ako je tako, moram priznati da je nezamislivo da se bilo koja, a naročito arbitražna odluka kojom se rješava jedan kompleksan teritorijalni spor, koristi pravnim fikcijama. Time bi se otvorilo pitanje gdje su granice fikcije i nije li onda pravna fikcija cijela Arbitražna odluka pa i Dejtonski sporazum, koji je bio doveden u pitanje, upravo zbog spora oko Brčkog.
Jednako tako je opasno da se za obavezu pribavljanja entitetskog državljanstva, zasnovanu na Ustavu i Zakonu o ličnoj karti u BiH i potvrđenu inspekcijskim nadzorom nadležnog ministarstva 2016.godine može govoriti da je „ishodovana pravnim i političkim nasiljem“, kako rekoste, samo zato što tu nešto, i nekome nije po volji.
U razvijenim zemljama sa političkom kulturom sloboda štampe je važna i poželjna. U nekim drugima, na žalost, više liči na dozvolu da se prodaje otrov za dušu i duh, što bi rekao veliki Artur Šopenhauer, što, u najmanju ruku, zahtjeva posebnu odgovornost kako medija tako i svih učesnika u javnoj komunikaciji.
S poštovanjem,
Siniša Milić
veza: